در خانه‌های مسکونی ، اغلب؛ داشتن فضایی در آشپزخانه به منظور میل نمودن غذاهایی ساده و صبحانه، و استفاده از فضایی جداگانه به عنوان فضای غذا خوری و برای میل نمودن وعده‌ها و غذاهای اصلی، مطلوب است.

این مورد را در آشپزخانه، می‌توان با میزی تاشو که پایه‌هایش از زیر بیرون می‌آید؛ در ارتفاع ۷۰ تا ۷۵سانتی‌متر یا میزی کشویی که از یکی کابینت‌ها بیرون می‌آید، فراهم کرد.

همچنین طراحی پیشخوان‌هایی در آشپزخانه؛ و استفاده از فضای زیر آن به عنوان کابینت و محل نگه‌داری لوازم آشپزخانه و از سطح آن به عنوان میزکار یا میل نمودن غذاهای ساده، کار آمد است.

فضایی برای حرکت آزادانه در اطراف میز، با حداقل ۸۰سانتی‌متر در چپ و راست میز، لازم می‌باشد.

اگر فضای کافی داشته باشیم؛ می‌توان از یک میز ثابت در کنار دیوار یا مقابل یک کابینت به طور مجزا، استفاده کرد.

گزینه دیگر، یک میز صبحانه مجزا باریک؛ متصل به کابینت‌ها یا میز آشپزخانه، است. به دلیل نمای آن، به عمق کمتری نسبت به یک میز ثابت، نیاز دارد و فضای کمتری را اشغال می‌کند.

فضای مخصوص غذا خوری، با توجه به نوع طراحی و ویژگی‌های بکار رفته در آن، نیازمند فضای بیشتری است. اما این فضا می‌تواند نیاز به وجود یک اتاق غذا خوری را پاسخگو باشد.

می‌توان با استفاده از میزها و صندلی‌های زاویه دار و استفاده از آن‌ها در گوشه‌های اتاق، حداقل فضا را اشغال کرد.

امکان گسترش فضای اتاق غذا خوری و ارتباط با فضاهای مجاور؛ به وسیله درهای عریض یا درها و دیوارهای تاشو، برای استفاده در مراسم و موقعیت‌های خاص ، مفید است.

فضای غذا خوری آسوده برای یک نفر، ۴۰×۶۰سانتی‌متر مورد نیاز است. برای محل غذا و ظروف؛ به یک نوار ۲۰سانتی‌متری در مرکز میز نیاز است.

نورپردازی نباید خیره کننده و موجب آزار دید و چشم‌ها باشد. فاصله مطلوب از لبه پایین منبع نور تا بالای میز، حدود ۶۰سانتی‌متر است.